FAQ

• Hoe ben je op het idee van Potjebuur gekomen?

  Ik kende het moslimgebruik van het brengen van voedsel naar de buren tijdens de ramadan, omdat ik vaak in moslimlanden verbleven heb. Later heb ik nog lange tijd in een moslimbuurt gewoond en gewerkt en daar kreeg ik tijdens de ramadan geregeld een vol bord met overheerlijk eten, steeds totaal onverwacht.
  Op een dag in het voorjaar van 2009, belde mijn autochtone buurvrouw om 10u ‘s avonds nog bij me aan met een pot verse preisoep. Ze leeft alleen en ze had er veel teveel van, zei ze. Ook al was het al laat, we hebben ongelooflijk van die soep genoten: de verrassing op zich was leuk, maar het was ook eens een andere smaakje…
  Op welk moment wordt een idee geboren? Ik weet het niet, het voorval met de soep van Cindy deed me aan die moslimtraditie denken en ik smaakte en voelde de rijkdom en de schoonheid ervan. Enkele weken daarna is de idee voor Potjebuur geboren…

• Is het nodig dat wij een gebruik overnemen uit de moslimgemeenschap: we hebben toch onze eigen christelijke feesten waar het om eten en delen draait?

  Wij hebben inderdaad de moslimgemeenschap niet nodig om ons aan te zetten ons eten te delen met anderen, noch om te weten te komen dat we zoiets als buren hebben.
  In onze cultuur hebben we ons kerstdiner en onze paastafel, waar heerlijk bereid voedsel in zijn rijkdom en overvloed centraal staat, waar banden gesmeed worden, waar herenigd wordt…
  We zijn bovendien een gul volk en geven bijdrages aan allerlei organisaties die weldoen. Interessant is echter dat in de islam de buren als een soort uitbreiding van de familie gezien worden. In de Koran staat dat moslims met de 45 gezinnen links van hen, de 45 van rechts, plus de 45 voor hen en de 45 gezinnen die achter hen wonen, moeten omgaan als ware het familie. Dit is trouwens niet alleen in de islam gebruikelijk: ik ken deze omgangsvorm ook van in Ghana, waar onder "the extended family" op een informele manier ook de buren horen. (cfr. www.lifeschoolghana.wordpress.com en mijn boek "Noem me neger")
  In onze cultuur – vooral in de steden - komt het vaak voor dat mensen hun buren niet kennen, al wonen ze op diezelfde brok grond of op dezelfde verdieping. Eigenlijk raar maar waar: wij vinden dat normaal!
  Wij moeten geen buren gaan tellen, noch moeten buren ‘familie’ worden, we moeten ook niet persé "vrienden" worden met onze buren, we moeten ook geen moslim worden, noch moeten we ramadan houden... er "moet" helemaal niets. Onze buren kennen en er (al is het maar even) contact mee hebben, geeft niets dan voordelen. Voor die voordelen verwijs ik naar 10 x Waarom Potjebuur.
  
  Belangrijk is ook dat Potjebuur weliswaar geïnspireerd is op een gebruik uit de islamcultuur (de grootste allochtone gemeenschap in ons land), maar omwille van de "omgekeerde integratie" symbool staat voor onze openheid, ontvankelijkheid en respect voor àlle allochtone gemeenschappen in ons land.
  "Voedsel", "delen" en "buren" zijn begrippen waar ieder mee te maken heeft en waar niemand tegen kan zijn: de combinatie ervan verdient een eigen feestdag: Potjebuur.

• Is het de bedoeling dat Potjebuur een betaalde feestdag wordt?

  Een veel gestelde vraag waarop men meestal zelf een antwoord geeft : "Als het een betaalde feestdag wordt, dan zeg ik voluit 'ja' tegen Potjebuur!"
  Sta me toe te antwoorden met een wedervraag en een vaststelling.
  1. Is Valentijn een betaalde feestdag en moeten de kinderen niet naar school op Sinterklaas?
  Ik denk niet dat we onze dag moeten betaald krijgen omdat we onze buur eens willen soigneren. Temeer dat we het gerechtje dat we naar onze buur brengen zo ingewikkeld of eenvoudig kunnen maken als we zelf willen. (Zie 10 x Hoe Potjebuur)
  Hebben we tijd, hebben we ambitie, dan houdt niemand ons tegen om een culinair hoogstandje te serveren. Maar geraken we niet verder dan het bakken van een ei of het schillen van een appel... dan is dat net zo goed: de symboliek, het gebaar staat steeds voorop.
  2.  Voor duizenden werknemers in ons land is het Suikerfeest al sinds jaar en dag een betaalde feestdag in die zin dat ze er een betaalde vakantiedag aan besteden.
  Maar talrijke werkgevers geven met plezier een vrije betaalde dag aan hun moslimwerknemers, gewoon uit respect voor hun feest, hun cultuur en traditie. Net zoals wij niet werken op Kerstmis of Pasen, is het uitgesloten dat moslims werken op het Suikerfeest. Als we met ontelbaar veel mensen aan het potjeburen gaan, dan is de vraag: hoe lang nog vooraleer we er een officiële feestdag van gemaakt hebben voor iedereen?

• Heeft onze samenleving nood aan een nieuwe feestdag?

  Potjebuur is als nieuw feest een volkomen natuurlijk gevolg van de – relatief recente - sociaal-culturele ontwikkelingen in onze samenleving.
  Enkele praktische voorbeelden hiervan:
  – pakweg 30 jaar geleden hadden we veel minder migranten, was er van integratie nog geen sprake, laat staan dat de migrantenkwestie als problematisch werd ervaren…
  – pakweg 30 jaar geleden, hadden mensen meer tijd en was er nog contact tussen mensen die in dezelfde straat woonden of die hetzelfde gebouw deelden, waardoor mensen zich meer verbonden en aldus meer beschermd en veiliger voelden….
  Potjebuur mag dan geïnspireerd zijn op een gebruik uit de islam, het is een feest dat heel erg in onze postmoderne samenleving past. Potjebuur staat nl. symbool voor onze omgang met àlle allochtone bevolkingsgroepen in ons land – en dat zijn er heel wat. Potjebuur maakt ons ervan bewust dat er in de ons bezoekende culturen vaak gebruiken aanwezig zijn die onze eigen cultuur en leefwereld kunnen verrijken.
  Tegelijk huldigt Potjebuur het principe van het aandacht hebben voor onze buren.
  Potjebuur is het feest dat ontbràk in onze multiculturele postmoderne samenleving.
  Potjebuur biedt aan ieder die het wil de kans om zich te profileren als wereldburger.
  Wordt Potjebuur het officieel feest van het wereldburgerschap?

• Evolueren we van Potjebuur naar potjeburen…?

  Als samenleving hebben we de vrijheid om Potjebuur in onze cultuur te laten binnensijpelen! Als individu, als gezin kunnen we helpen om dit nieuwe feest in onze samenleving te installeren door jaarlijks Potjebuur te vieren op de dag die samenvalt met het Suikerfeest: we kunnen onze buurt, onze vereniging(en) en werkplaats motiveren om dat ook te doen. 
  Maar niemand houdt ons tegen om ook tijdens het jaar te potjeburen!
  Nu en dan eens potjeburen betekent niet alleen tijd en geld uitsparen: het is ook milieuvriendelijk!
  Als je gaat potjeburen, wil dat zeggen dat je niet hoeft te koken omdat je buur voorgesteld heeft om (bijvoorbeeld) voor 4 te koken ipv voor 2…. Of omgekeerd: jij kookt bv een spaghetti of stoofpotje, en ervan uitgaande dat koken voor 2 zo goed als evenveel tijd en energie kost als koken voor 4 en je besluit je buren te verwittigen dat ze die dag niet hoeven te koken…
  Buren zouden zelfs terugkerende potjebuurdagen kunnen afspreken afgestemd op hun werk of bezigheden…
  Belangrijk: zowel Potjebuur als potjeburen door het jaar heen, houdt geen enkele (morele) verplichting in om ook samen te eten.

• Biedt Potjebuur dan niets dan voordelen?

  Inderdaad! Tenzij u nadelen kent?
  Voor de autochtone bevolking is Potjebuur als een lichtpuntje in onze super geïndividualiseerde samenleving waarin we soms onze buren niet meer kennen. Tegelijk ontvangt de allochtone gemeenschap in ons land een deugddoend teken van waardering voor hun cultuur.
  Waardering voor hun cultuur werkt een ongedwongen en organische integratie van allochtone bevolkingsgroepen in de hand.
  Nieuwe Belg, oude Belg, inboorling of inwijkeling…wie zich wil outen als wereldburger, kan dat op een lekkere, gezellige en ongedwongen manier op Potjebuur.